Jeżeli silnik posiada kilka uzwojeń lub części uzwojenia (np. faz), których wszystkie końce są wyprowadzone na zewnątrz i mogą być rozłączone, to po dokonanym pomiarze oporności izolacji pierwszego uzwojenia względem korpusu jeden biegun induktora pozostaje przyłączony do tego uzwojenia, a drugi zostaje przyłączony do drugiego odłączonego uzwojenia, po czym zostaje przeprowadzony pomiar. Oporność izolacji uzwojeń silników powszechnego użytku do korpusu i względem innych uzwojeń nie powinna być mniejsza od 1000 omów na 1 wolt napięcia silnika. Tak np. oporność izolacji uzwojeń silnika na 380 V nie powinna być mniejsza niż 380 000 omów, czyli niż 0, 38 megaoma, a dla silnika na 500 V — mniejsza niż 0, 5 megaoma. Lepiej jest jednak, gdy oporność izolacji wynosi co najmniej 2 megaomy lub więcej. Dla silników o specjalnych rodzajach izolacji — np. dla silników głębinowych —wymagane są jeszcze większe wartości oporności — 3 megaomy łub więcej.