Jak już wspomniano, cechy dynamiczne liniowych komponentów lub systemów automatyki zdołamy odzwierciedlić liniowym równaniem różniczkowym o stałych współczynnikach. Odnosi się to tylko do układów stacjonarnych (trwałych w czasie). Kompozycje rzeczywiste zazwyczaj są nieliniowe, ale dla uczynienia prostszym analizy matematycznej wykonuje się ich linearyzację, co umożliwia stworzenie zbliżonej deskrypcji liniowej, odnoszącej się do otoczenia danego punktu pracy na charakterystyce niedynamicznej. Po linearyzacji kompozycje oddawane są przy wykorzystaniu liniowych równań różniczkowych o niezmiennych współczynnikach ai i bi. Analityczne kategorie opisu zjawisk fizycznych są każdorazowo estymacją ich prawdziwej postaci. W przypadku składowych i struktur automatyki, które wyrażają kierunek procesu, odbywającego się w badanym elemencie czy systemie w formie powiązania między sygnałem wejściowym i wyjściowym są równaniami powstałymi jako następstwo analizy zjawisk odbywających się w danym komponencie. Równania te są równaniami liniowymi różnicowymi, różniczkowymi lub też równaniami nieliniowymi, które można zlinearyzować, co oznacza zmodyfikowanie ich przybliżonymi równaniami liniowymi.